Słowiński Park Narodowy (SPN) utworzono w 1967 r. jako jedenasty polski park narodowy. Obszar SPN chroni najlepiej wykształcony i zachowany odcinek polskiego wybrzeża wydmowego, system jezior przymorskich – największe Łebsko i Gardno, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy oraz fragment Morza Bałtyckiego.
Unikatowość przyrody SPN znalazła uzasadnienie w decyzjach o objęciu obszaru Parku międzynarodowymi konwencjami w zakresie ochrony przyrody. W tym w 1977 r. obszar ten uznano Światowym Rezerwatem Przyrody w ramach programu UNESCO MAB „Człowiek i Biosfera. W 1995 r. został objęty postanowieniami Konwencji Ramsarskiej, której celem jest zapewnienie trwałej ochrony i racjonalnego użytkowania obszarów wodno-błotnych, w tym ochrony środowiska życiowego ptactwa wodnego.
W 2004 r. wybrane ekosystemy SPN zostały objęte ogólnoeuropejską siecią ekologiczną Natura 2000, której ideą jest zachowanie dziedzictwa przyrodniczego krajów członkowskich Unii Europejskiej.
Największą atrakcję turystyczną Słowińskiego Parku Narodowego stanowi niewątpliwie Mierzeja Łebska z unikatowymi w skali Europy wydmami ruchomymi, przez wielu nazywana „Polską Saharą”. Ruchome piaski wędrują w kierunku wschodnim z prędkością 3–10 m w skali roku.
Niegdyś wędrujące piaski zasypały stare miasto Łeba oraz okoliczne wsie Chusta i Łączki. Ciekawostką jest fakt, że przed wybuchem II wojny światowej odbywały się tutaj ćwiczenia słynnego Afrika Korps.
